Hoc Hieronymus summum bonum esse dixit.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis? Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc. Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Duo Reges: constructio interrete. Quos nisi redarguimus, omnis virtus, omne decus, omnis vera laus deserenda est. Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere.
Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P. Urgent tamen et nihil remittunt. Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam. Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere. Recte dicis; Quamquam te quidem video minime esse deterritum.
Quis istud, quaeso, nesciebat?
Mihi enim satis est, ipsis non satis. Itaque hoc frequenter dici solet a vobis, non intellegere nos, quam dicat Epicurus voluptatem. Si enim ad populum me vocas, eum. Ergo et avarus erit, sed finite, et adulter, verum habebit modum, et luxuriosus eodem modo. Immo alio genere; Quid nunc honeste dicit? Ut pompa, ludis atque eius modi spectaculis teneantur ob eamque rem vel famem et sitim perferant?
Utilitatis causa amicitia est quaesita. Qui igitur convenit ab alia voluptate dicere naturam proficisci, in alia summum bonum ponere? Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Nam adhuc, meo fortasse vitio, quid ego quaeram non perspicis. Quo tandem modo? At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Urgent tamen et nihil remittunt. Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis. Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit;
Sed quia studebat laudi et dignitati, multum in virtute processerat. In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Quibus rebus vita consentiens virtutibusque respondens recta et honesta et constans et naturae congruens existimari potest. At quanta conantur! Mundum hunc omnem oppidum esse nostrum! Incendi igitur eos, qui audiunt, vides. Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate. Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere.
Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Ergo omni animali illud, quod appetiti positum est in eo, quod naturae est accommodatum. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Sed haec nihil sane ad rem; Id est enim, de quo quaerimus. Eorum enim omnium multa praetermittentium, dum eligant aliquid, quod sequantur, quasi curta sententia;
Quis istud possit, inquit, negare? Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L. Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Nam prius a se poterit quisque discedere quam appetitum earum rerum, quae sibi conducant, amittere. Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Superiores tres erant, quae esse possent, quarum est una sola defensa, eaque vehementer. Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Quod dicit Epicurus etiam de voluptate, quae minime sint voluptates, eas obscurari saepe et obrui.
Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare?
Sedulo, inquam, faciam. Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Omnia peccata paria dicitis. Illa tamen simplicia, vestra versuta. Primum quid tu dicis breve? Esse enim, nisi eris, non potes. Praeteritis, inquit, gaudeo. Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Non semper, inquam;
An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? Serpere anguiculos, nare anaticulas, evolare merulas, cornibus uti videmus boves, nepas aculeis. Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere. Non enim in selectione virtus ponenda erat, ut id ipsum, quod erat bonorum ultimum, aliud aliquid adquireret. Sed ille, ut dixi, vitiose. Rationis enim perfectio est virtus; Nunc dicam de voluptate, nihil scilicet novi, ea tamen, quae te ipsum probaturum esse confidam. Equidem etiam Epicurum, in physicis quidem, Democriteum puto. Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt.
