Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Iam doloris medicamenta illa Epicurea tamquam de narthecio proment: Si gravis, brevis; Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum?

Zenonis est, inquam, hoc Stoici. Tamen a proposito, inquam, aberramus. Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur. Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Itaque sensibus rationem adiunxit et ratione effecta sensus non reliquit. Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter.

Prave, nequiter, turpiter cenabat;

Id mihi magnum videtur. Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q. Si longus, levis; Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem. Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Bork Non enim ipsa genuit hominem, sed accepit a natura inchoatum.

Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Si qua in iis corrigere voluit, deteriora fecit. Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris. Nihilo beatiorem esse Metellum quam Regulum. Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae. Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere. Nam si amitti vita beata potest, beata esse non potest. Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Quare attende, quaeso. Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate.

Si de re disceptari oportet, nulla mihi tecum, Cato, potest esse dissensio.

Nam si beatus umquam fuisset, beatam vitam usque ad illum a Cyro extructum rogum pertulisset. Duo Reges: constructio interrete. Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Cui Tubuli nomen odio non est? Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Sic consequentibus vestris sublatis prima tolluntur. Quid me istud rogas? Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Transfer idem ad modestiam vel temperantiam, quae est moderatio cupiditatum rationi oboediens. Ecce aliud simile dissimile. Sic exclusis sententiis reliquorum cum praeterea nulla esse possit, haec antiquorum valeat necesse est. Sed tamen enitar et, si minus multa mihi occurrent, non fugiam ista popularia.

Praeteritis, inquit, gaudeo. Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Comprehensum, quod cognitum non habet? Si de re disceptari oportet, nulla mihi tecum, Cato, potest esse dissensio. Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt. Nam quid possumus facere melius? Apud imperitos tum illa dicta sunt, aliquid etiam coronae datum;

Equidem e Cn.

Paria sunt igitur. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Inde igitur, inquit, ordiendum est. Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate. Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur.

Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter.

Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Progredientibus autem aetatibus sensim tardeve potius quasi nosmet ipsos cognoscimus. Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Utilitatis causa amicitia est quaesita. Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias?

Quid de Pythagora?

Quamquam in hac divisione rem ipsam prorsus probo, elegantiam desidero. Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. De vacuitate doloris eadem sententia erit. Invidiosum nomen est, infame, suspectum. Tamen a proposito, inquam, aberramus. Efficiens dici potest.

Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres.

Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Ergo et avarus erit, sed finite, et adulter, verum habebit modum, et luxuriosus eodem modo. Eorum enim omnium multa praetermittentium, dum eligant aliquid, quod sequantur, quasi curta sententia; Hoc est non dividere, sed frangere.